Een paar jaar terug hadden mijn maat Rob en ik het idee om met de auto naar Griekenland te rijden. Het enige probleem was dat we beiden geen auto hadden. Een auto is namelijk redelijk overbodig (en best frustrerend) als je binnen de ring van Amsterdam woont. Dus besloten we particulier een goedkope bak te kopen en op te knappen in de garage van Rob zijn ouders in Tilburg. Met name het proces van de aankoop en opknappen van de auto was leuk en leerzaam. Zo leuk dat ik de inspiratie voelde prikkelen om er een stuk over te schrijven.
De aankoop van Ron Wemel
We vonden een auto op Marktplaats voor een prikkie, een oude Citroen Saxo. Absoluut niet het type auto waar een gezin mee op vakantie zou gaan wegens veiligheidsredenen. En over de geur die in de auto hing hadden we wat vragen kunnen stellen, maar wij zaten op een budget. Bovendien hadden we er volste vertrouwen in dat we dat oude barrel met wat liefde en aandacht konden omtoveren in onze ride or die. De man van wie we hem overnamen was stokoud, en erg vriendelijk. Hij schudde ons na afloop de hand, dankbaar dat we hem verlost hadden van dat knalrode onding op zijn oprit, waar hij geregeld met zijn rollator tegenaan botste, en gaf ons zelfs Fruitella snoepjes. Toch schattig dat oude mensen altijd snoepjes blijven geven aan de jongeren, of je nu 10 of 30 jaar oud bent. Vervolgens we lieten de auto overschrijven bij het Kentekenloket op mijn naam. Het overschrijven van de auto had zo gepiept kunnen zijn, was het niet voor het feit dat ik mijn legitimatiebewijs was vergeten. We besloten naar huis te rijden en het de volgende dag te doen. De volgende dag ging ik met frisse moed en mijn rijbewijs dit keer op zak opnieuw op pad voor de missie ‘kenteken overschrijven’. Dit keer was alles in orde. De man achter de balie was erg vriendelijk en het overschrijven was zo geregeld. Ik ben nog steeds verbaasd hoe gemakkelijk die dingen kunnen gaan. Het rode gevaarte, die we toepasselijk hadden omgedoopt tot Ron Wemel, stond nu officieel op mijn naam.
Jeugdsentiment
Rob wachtte me op van mijn missie met een koud geworden broodje bal, en vroeg me of het overschrijven gelukt was. Ik knikte, en we gaven elkaar een high five. Nu was het tijd om naar Tilburg te rijden en Ron Wemel op te knappen voor onze roadtrip. In Tilburg werden we door de ouders van Rob opgewacht met thee en koekjes. De uitzonderlijk complete gereedschapskist van Rob’s vader stond klaar in de garage, evenals 2 donkerblauwe overall’s. Over dit gedeelte waren Rob en ik bijna net zo enthousiast als de roadtrip zelf. We klusten vroeger altijd samen aan onze scooters en eerste auto’s, terwijl de beats van Wu Tang Clan en Method Man door de buurt galmde (met terecht geklaag van geïrriteerde buren als gevolg). En nu mochten we weer onze handen vuil maken in de garage, echter niet meer als pubers maar als volwassen kerels. Het voelde als een waar jeugdsentiment. Na 2 weken af en aan klussen leek het erop dat Ron Wemel 2.0 klaar was voor zijn eerste lange rit. Hij heeft het zeker niet altijd even vlekkenloos gedaan, maar gezien de omstandigheden waarin we hem troffen, had het veel erger kunnen zijn. Hij heeft ons naar Griekenland gebracht en begaf het daar. Na een mooi afscheid hebben we Ron Wemel bij de schroot afgezet. We hebben er een heerlijke vakantie van gemaakt en na afloop goedkope vluchten terug naar Amsterdam genomen. Een avontuur was het zeker.
